گاه نوشت های من، حسین طارمیلر

یادداشتهایی در باره ی زندگی، آرامش و غم زدایی

گاه نوشت های من، حسین طارمیلر

یادداشتهایی در باره ی زندگی، آرامش و غم زدایی

من؟ حسین طارمیلر. کسی که به دنبال فهم بهتر زندگی و جهان است . اینجا از هنر زندگی کردن می نویسم و مخاطب این وبلاگ قبل از هر کس خودم هستم. مینویسم تا بعدا فراموش نکنم و بدانم که قبلا در مورد مسایل چطور فکر میکرده ام.

دنبال کنندگان ۶ نفر
این وبلاگ را دنبال کنید
طبقه بندی موضوعی
آخرین نظرات

۱ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «تصمیم گیری» ثبت شده است

شاید شنیده یا دیده باشید که بعضی خزندگان قابلیتی دارند که به هنگام قرار گرفتن در موقعیت های خطرناک میتوانند بخشی از بدن خود شان که غالبا دم است را جدا (رها) کرده و جان خود را نجات دهند. 
من خودم شاهد این ماجرا بوده ام. یکبار سمندر ترسویی که ناگهان متوجه حضور من بالای سرش شد ناگهان دم خودش را رها کرد و فرار کرد و دمش تا چند دقیقه این طرف و ان طرف می پرید و من سرگرم تماشای این دم بودم. 

داستان جالبیست. این که موجود زنده ای در یک زمان خاص تصمیم میگیرد برای زنده ماندن بخشی از خود را فدا کند. و دوباره به زندگیش ادامه دهد. اگر تکامل را قبول داشته باشیم باید گفت این موجودات برای باقی ماندن در چرخه حیات هوشمندی خاصی از خود به خرج داده اند. 
هرچند ماجرای اتوتومی از لحاظ زیست شناختی خیلی برایم جالب بوده و هست اما این که الان دارم درمورد اتوتومی مینویسم دلیل دیگری دارد. 

داشتم به این فکر میکردم که بعضی از انسان ها هم اتوتومی میکنند. اگر اتوتومی را فرایندی برای رها کردن بخشی از خود برای زنده ماندن و زندگی کردن در نظر بگیریم؛ ان وقت میتوانیم بگوییم انسانها هم میتوانند یاد بگیرند در موارد اظطراری اتوتومی کنند. البته منظورم اعمال جراحی مثل اپاندیس یا قطع عضو در بیماران دیابتی نیست.
چیزی که در ذهن من است را شاید بشود اتوتومی روانی نامگذاری کرد. البته میدانم چنین چیزی وجود ندارد. 
طبیعتا همه ما در زندگی با بحران هایی برخورد کرده ایم. شاید بعضی از ما افسردگی یا اظطراب را تجربه کرده باشیم.  یا حتی ممکن است همچنان درگیر انها باشیم. هر اتفاقی که در زندگی ما می افتد تبدیل به بخشی از زندگی ما می شود که همیشه در کوله بار ماست و این بار را همیشه با خودمان به دوش خواهیم کشید. اما بعضی از ما از همه امکاناتی که در این کوله داریم فقط همان اتفاقات ناگوار را هر روز بیرون میکشیم و بررسی میکنیم. این اتفاقات بخشی از ما و زندگی ما شده اند و بخشی از حافظه و سلولهای مغز ما را تشکیل میدهند شاید نتوانیم ان بخش از حافظه و سلول های مغزمان را مثل مار مولک ها و سمندر ها به طور کامل از خودمان جدا کنیم و دور بیاندازیم ؛  اما می توانیم به طور ذهنی خود را از انها جدا کنیم. و برای این که زنده بمانیم و زندگی کنیم میتوانیم بخشی از تاریخ زندگیمان را رها کنیم و به دنبال ادامه زندگی برویم. این بخشها را اگر از خودمان جدا نکنیم همانها باعث نابودی زندگی ما می شوند. رها کردن بخشی از زندگی که چسبیدن به ان نتیجه ای جز نابودی ندارد را من اتوتومی روانی مینامم. به این معنی که ما بخشی از تجربیات تلخ خودمان را رها میکنیم تا به ادامه زندگی بپردازیم. 
اتوتومی جسمی که در بعضی از خزندگان وجود دارد به صورت ژنتیکی در وجودشان به ارث گذاشته می شود.  اما ما انسانها اتو تومی روانی را باید یاد بگیریم. این کاملا اکتسابی است و میشود ان را فرا گرفت و زندگی خود را نجات داد. 

  • حسین طارمیلر