گاه نوشت های من، حسین طارمیلر

یادداشتهایی در باره ی زندگی، آرامش و غم زدایی

گاه نوشت های من، حسین طارمیلر

یادداشتهایی در باره ی زندگی، آرامش و غم زدایی

من؟ حسین طارمیلر. کسی که به دنبال فهم بهتر زندگی و جهان است . اینجا از هنر زندگی کردن می نویسم و مخاطب این وبلاگ قبل از هر کس خودم هستم. مینویسم تا بعدا فراموش نکنم و بدانم که قبلا در مورد مسایل چطور فکر میکرده ام.

دنبال کنندگان ۶ نفر
این وبلاگ را دنبال کنید
طبقه بندی موضوعی
آخرین نظرات

۱ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «ناامیدی» ثبت شده است

تقریبا هیچ کسی را نمی شناسم که به دیگری یا به من گفته باشد نا امیدی چیز خوبی است. همیشه و همه جا چیزی که شنیده ایم این بوده که امیدوار باشید.

اما آیا امیدوار بودن همیشه و همه جا خوب است؟

آیا باید همه تلاشمان را بکنیم تا همیشه امیدوار باشیم؟ 

آیا لازم نیست در جایی امیدمان را از دست بدهیم؟ 

آیا چیزهایی هستند که امیدمان را به آنها هرگز نباید از دست بدهیم؟

کدام امید است که هرگز نباید از آن نا امید شد؟ 

به عقیده من امید را در یک تقسیم بندی کلی می توان به دو بخش تقسیم کرد.

امیدهای بدون تاریخ مصرف و امیدهایی که تاریخ مصرف دارند. امید های بدون تاریخ مصرف امیدهایی هستند که به کسی یا چیزی وابسته نیستند. خودشان به تنهایی منبع امید هستند. اینها را نباید از دست داد. اینها منبع زندگی هستند و بدون اینها نمی توان زنده ماند.

اما امیدهای تاریخ مصرف دار امیدهایی هستند که بعد از مدتی از دست می روند. یا فرد انتخاب میکند که آن امید را از دست بدهد. اینها امیدهایی هستند که به وجود یا عدم وجودِ کسی یا چیزی وابسته هستند. اینها را می شود از دست داد و همچنان زنده بود و زندگی کرد. 

من فکر میکنم یکی از دلایلی که ما افسرده می شویم این است که گاهی نمی توانیم بین امیدهای تاریخ مصرف دار و امیدهای بدون تاریخ مصرف تفاوت قائل شویم و مثلا وقتی که از یک امید تاریخ مصرف دار ناامید می شویم انگار که همه چیز را باخته باشیم خود را آماده خواندن غزل خداحافظی میبینیم. 


  • حسین طارمیلر